نکند موسم سفر باشد...

نکـند موسـم سـفر باشد ، ساربان خفته ، بی خبر باشد
بـوی  بـاران  تـازه می آید ، نکند  بوی چـشـم  تـر  باشد

سخنی از وفا شنیده نشد ، نکند  گـوش خـلق کـر  باشد
نکند عشق در برابر عقل ، دسـت ، از پـا دراز تر   باشد

نکند  در قلمـرو احـساس ، کاسـه از آش  داغ تـر  باشد
نکند  پرده چون فـرو افـتد ، داسـتان ، داسـتان زر  باشد

زیراین نیم کاسه های قشنگ ، نکـند  کاسـه ی دگـر  باشد
دخـتر گلـفـروش مـا  نکـند ، یـار  لات  سـر  گـذر   باشد

نکند  قـصه ی  گل و بلبل ، هـمه پـایینـتر از کمر  باشد
نکند آنکه درسِ دین می داد ، از خدا ، پاک بی خبر  باشد

این زمین روی شاخِ گاوی بود ، نکند  روی گـوشِ خـر باشد
همچو دروازه بود یک گوشش ، نکـند دیـگریـش ، در باشـد

نکند خطبه های قطره ی آب ، در دلِ سنـگ ، بی اثـر باشد
نکـند  گـفـته هـای  آیـیـــنه ، از دهـانــش بـزرگـتر  باشـد

ایستادن چو سرو در این باغ ، نکـند پاسـخـش تـبر  باشـد
نکـند نان  به نرخِ روز شـود ، چامه کبریتِ بی خطر باشد

نورِ « کیوان » در آسمانِ شب ، نکـند پـوچ  و  بـی ثـمر باشـد