« پس به من قول بده که مواظب چشمانم باشی . . .»

دختری بود نابینا که از خودش تنفر داشت ..... 

نه فقط از خود ، بلکه از تمام دنیا تنفر داشت 

 اما یکنفر را دوست داشت “ دلداده اش را “ 

 با او چنین گفته بود :  

« اگر روزی قادر به دیدن باشم حتی اگر فقط برای یک لحظه بتوانم دنیا را ببینم عروس تو و رویاهای تو خواهم شد »

و چنین شد که آمد آن روزی که یک نفر پیدا شد که حاضر شود چشمهای خودش را به دختر نابینا بدهد  

و دختر آسمان را دید و زمین را ، رودخانه ها و درختها را آدمیان و پرنده ها را و نفرت از روانش رخت بر بست دلداده به دیدنش آمد و یاد آورد وعده دیرینش شد :  

« بیا و با من عروسی کن ببین که سالهای سال منتظرت مانده ام »  

دختر برخود بلرزید و به زمزمه با خود گفت : 

 « این چه بخت شومی است که مرا رها نمی کند ؟ »  

دلداده اش هم نابینا بود و دختر قاطعانه جواب داد : قادر به همسری با او نیست دلداده رو به دیگر سو کرد که دختر اشکهایش را نبیند و در حالی که از او دور می شد گفت :

« پس به من قول بده که مواظب چشمانم باشی . . .»